Ведаю ўсё і як быццам нічога.
Болем істоту запоўніла ўчора.
Шкода чужой мімалётнай навукі:
моцна трымацца, узяць сябе ў рукі.
Як утрымаць збунтаванае мора
слабым рукам?
Але не пратэстую.
Свет цэлы быць вінаватым не можа,
то вінавачу дачушку, матулю.
Ноччу бяссоннай буру ўтаймую…
Зойдуць сябры – мала іх засталося
у пасівелым гаёчку валосся.
Навідавоку сяброў не сумую…
Ды зацяжною гульнёй у маўчанне
звязаны, слова баімся пустога…
Шмат што сказалі б, не скажам нічога.
Болем ачышчаны, лепшымі станем…
Рупнасць у нас неспадзеўкі разбудзіць,
часта пастукаўшы ў бубен палёгкі
шротам дажджынак, дождж касавокі…
Дожджык сляпы.
Дзеці мы – людзі.
Птахі мы – людзі.
Да голлечка промняў
цягнемся слабым даверлівым крыллем.
Хмараў галінкі сонца адкрылі –
болем знявечаны, болю не помнім.
Людзі – аблокі.
Над выраем-краем
нас да магіл узвышае штосілы
з фрэскі азораны твар Еўфрасінні.
Маем свой край і нічога не маем.
Крыніца: Бічэль-Загнетава Д. Даўняе сонца: Лірыка. – Мн: Маст. літ., 1987. – 398 с.
