Я горка вінаваты,
Што рваўся так,
Прасцяк,
З вясковай цеснай хаты
На гарадскі прасцяг.
Я так наіўна верыў,
Што толькі там
Знайду
У свет нязнаны дзверы –
На шчасце ці бяду.
Ну што ж –
Набыў вядомасць
I нейкі дабрабыт
I прыязджаў дадому
У госці ды ў грыбы.
Ішоў на луг нясмела,
Як нёс валун даўгоў.
I ўсё душа балела
Забытаю тугой.
I ўсё яе цягнула
На даўнія шляхі,
Да баравога гула
I ў цёмны сад глухі.
I ўсё яна шукала
Дзіцячы тайны след.
I ўсё было ёй мала
I згадак, і прыкмет.
Як быццам апраўдання
Хацела зноў і зноў
За боль расчаравання
I за нязбытнасць сноў…
Ды час мінаў –
Я марыў
Паехаць ад крыніц
Да плошчаў і бульвараў,
Да шэрых камяніц.
I зноў падслепавата
Мне пазіралі ўслед
Мая старая хата
I мой сівы сусед.
I рваў душу мне одум,
Што,
Як ні гамані,
У дрэва ёсць заўсёды
Не толькі карані…
1999
