Я — раб паэзіі. I ўсё ж надзіва
Шчаслівы, што — як вязень ланцугом
Прыкуты сваёй мовай да Радзімы
I разам да сусвету усяго.
Што ўсё часцей я адчуваю змову
Душы і сэрца з забеллю бяроз…
Што апраўдае?
Апраўдае мова,
Якую маці вышаптала скрозь,
Мой лёс гадаючы…
