Неяк асеннім днём блукаў я са стрэльбай па лесе.
У адным месцы пачуў нейкі нязвыклы енк. Здавалася, быццам нехта злёгку на ляльку націскаў і тая падавала свой голас.
Я асцярожна падышоў да залацістага арэшніку і выглянуў з-за куста.
На невялічкай прагалінцы ляжала струхлелая асіна. А на ёй сойка – прыгожая стракатая птушка. Скача яна ўзбуджана па ствале туды-сюды ды ўвесь час уніз нешта пазірае.
Вось яна, бачу, скокнула на грыб губу, што казырком рос на асіне, пры самай зямлі, ухапілася дзюбкай за нешта шэранькае і пацягнула на сябе. Гэта, шэранькае, жаласліва і заенчыла!
Я прыгледзеўся – зайчык! Сойка цягнула яго за вуха. Звярок не адбіваўся ад птушкі, не спрабаваў уцячы, а толькі ўсё енчыў, нібыта прасіўся, каб яго адпусцілі.
– Ах ты, нахабніца! – абурыўся я і замахнуўся на птушку рукою. – Прэч адсюль!
Сойка стракатай хусцінкай спалохана мільганула над прагалінкай і з крыкам знікла ў хвойніку.
Я падышоў да бураломіны. Зайчык быў зусім яшчэ маленькі і нікуды ад мяне не ўцякаў. Такіх позніх зайчанят паляўнічыя лістападнікамі называюць. Я ўзяў яго ў рукі. Пушысценькі клубочак зусім не баяўся мяне. Я асцярожна пахукаў на яго. Зайчаня прыціснулася да далоні і сцішылася. Толькі зрэдку вялікімі карымі вочкамі бліскала. Але таксама не баязліва, даверліва.
Вельмі мне хацелася гэтага зайчыка дамоў узяць. Вось бы абрадаваліся дзеці такому лясному падарунку. I ўсё ж я ўстрымаўся. Пабаяўся, што кот Барсік, які жыве ў нас, пакрыўдзіць пушысціка.
А каб сойка болей не квапілася на зайчаня, я аднёс яго глыбей у лес і пасадзіў пад густую елачку. Зайчыха-маці знойдзе яго там. Няхай жыве малое, няхай патопча зімою мяккі сняжок!
