«Хатынская аповесць» (1970) Алеся Адамовіча – твор, у якім пісьменнік выкрыў злачынную, антыгуманную сутнасць вайны, паказаў трагедыю нашага народа ва ўсёй яе жахлівасці. Гэта суровая праўда пра тое,чым стала ваеннае ліхалецце для мірнага насельніцтва. Пісьменнік не звужае тэму вайны да асобнага чалавечага лёсу, нягледзячы на тое, што твор кампазіцыйна пабудаваны ў выглядзе ўнутранага маналога Флёры Гайшуна, праз думкі якога пазнаецца асоба і пазіцыя самога аўтара. Дзеянне твора разгортваецца вакол паездкі галоўнага героя разам з баявымі сябрамі і таварышамі ў Хатынь. Разам з тым у аповесці спалучаны пласты мінулага і сучаснага жыцця Фларыяна Пятровіча, а ідэі твора скіраваны і ў будучыню. Сюжэт аповесці канцэнтруецца вакол успамінаў галоўнага героя пра ваенныя падзеі,яго філасофскай палемікі з прадстаўніком наступнага пакалення-аспірантам Бокіем. Вобраз сляпога ветэрана вайны, які падлеткам ваяваў у партызанскім атрадзе, у многім аўтабіяграфічны.
