Па ярах сумётамі –
белая чаромха.
Салаўі шалёныя
б’юць на ўсе лады.
Заінела пер’е
майскага чарота:
выветрыўшы неба,
ходзяць халады.
I заўсёды лепшая
на світанку нашча
песня заспяваецца.
Чуеш, малады,
як шуміць у белым
бацькаўшчына наша.
Горла песні ранняй
лудзяць халады.
Суцяшае радыё:
– У пачатку мая
на далёкай поўначы
растаюць ільды…
Позні дым у садзе
цёпла абдымае
белыя галінкі –
сёння халады.
Голлю калыхацца,
кладкам угінацца,
на сцяжынах – шолахі
лёгкае хады.
Ты са мной,
шаленства буйнага юнацтва,
п’яны цвет чаромхі…
песня…
халады…
1960
Крыніца: Вялюгін А. З белага камення – сіняе пламенне: Кніга паэзіі. – Мн.: Маст. літ., 1993. – 254 с.
