На гарбах счарнелых высп
стогнуць сосны векавыя.
Воўкам вые Ваўкавыск,
падвывае Ваўкавыя.
Ад варожых капытоў
абгароджана Гародня.
І Лагожаск з-за шчытоў
пазірае нелагодна.
Менск, абуджаны ўначы,
лоб хавае пад забрала.
І мяняюць крывічы
на мячы свае аралы.
Тураў дзьме ў турыны рог.
Клічаў кліча.
Свіслач свішча.
Месяц – кінуты нарог –
У разоры чорнай блішча…
О, мінулыя вякі!
Зброі бразгат несціханы.
Пагражалі крыжакі,
Каралі, цары і ханы…
Ды жыве ў пластах гадоў
славы даўняй адгалосак –
назвы нашых гарадоў,
нашых вуліц, нашых вёсак.
