Мы са Слаўкам –
сталяры:
робім лаўку
на двары.
Жоўтыя апілкі
сыплюцца
з-пад пілкі.
Стружкі
з-пад рубанкаў –
вязкай абаранкаў.
Мы для лаўкі
дошкі
падгаблюем трошкі.
Вось гатова спінка.
Вось гатовы ножкі.
Тук-так-ток,
тук-так-ток, –
заспяваў малаток.
Ды чамусьці
цвікі
загінаюцца
ў бакі.
Выпраміш –
і зноўку
хіліць цвік галоўку.
Аж да стомы
працавалі,
але лаўку
змайстравалі.
Мы абодва
рады надта,
ды прыйшла сястрычка
Ната.
Паглядзела
і сказала:
– З вашай працы
толку мала.
Нават боязна садзіцца.
Можа лаўка
разваліцца…
Я ў адказ:
– Наадварот!
Прастаіць яна сто год…
Ната зноў:
– Ну што ж,
паглядзім…
Я – да Слаўкі:
– Сядзем?
– Сядзем!
Я саджуся.
Сеў і Слаўка…
Нас дваіх
Трымае лаўка.
– Во, – кажу я
да сястры, –
мы са Слаўкам –
сталяры!
