Зрабі мне маленькую ласку –
прабай пра мяне казку,
уяві мяне ў казцы чароўнай
Купалавай Бандароўнай.
Мне трэба, каб ты пахваліў.
Трэба, каб ты паквяліў.
Пачаў:
– Не касі вачыма
капрызнай адной жанчыны…
Вось-вось заплакаць збяруся…
– Знаёмай маёй, з Беларусі.
Што бровы, бы крылы ў чайкі, –
старадаўняй адной
крывічанкі…
Крыніца: Бічэль-Загнетава Д. Даўняе сонца: Лірыка. – Мн: Маст. літ., 1987. – 398 с.
