Каложа!
Каложа мая прыгожая!
Ты і ў завею, як летам, пагожая.
Клёнам тваім, пэўна, сто гадоў.
А можа, іх пасадзіў Міндоўг?
Любая крона паўнеба засціць.
З паўсвету птаства тут знойдзе засень.
Там недзе звіта
гняздо для месіка.
Сядзіць ён,
ногі ў Нёмане звесіўшы.
А Нёман цячэ сабе ўдаль,
як звычайна,
стагоддзямі вербы да хваль прыручае,
жартуе і лашчыць,
пяшчотны залішне,
над кручай закруціць нядобрыя мыслі,
свавольную думку знайсці дапаможа…
Вясновая песня мая –
Каложа.
Калі над табою
цені мярэжацца,
чакаюць спаткання на кожнай сцежачцы…
Калыска вякоў неспакойных,
Каложа!
Няхай твае сны ніхто не трывожыць!
I вера і цвёрдасць мая –
Каложа!
О, колькі крыжоў на тваіх раздарожжах!
Крышылі, палілі,
дратамі скручвалі,
а ты, як зямля,
была неўміручая…
I ы на заходзе, як поўдзень сонечны.
Васьмівяковая,
і заўтра – сённяшняя.
Нішто цябе з сэрца
вырваць не зможа,
бяссмерце продкаў маіх –
Каложа.
Крыніца: Бічэль-Загнетава Д. Даўняе сонца: Лірыка. – Мн: Маст. літ., 1987. – 398 с.
