У сонцы дзён, у зорнасці начэй
Я сеяў іскры сэрца поўнай жменяй.
Мільгалі думы хутка, як імгненні,
Стоцветныя, як водблескі вачэй.
А маладзік, бы срэбназлоты змей,
Кідаў у мора яркае насенне.
Маўчалі пальмы ў ночным задуменні,
Я запалонен быў красой, чыёй? –
Яна была чароўна, бы камея,
Як успамін, як вешніх красак сон.
Панёс віхор, бы шызай чайкі стогн.
Магутны морскі шторм яе завеяў,
А водгук кліча, як падводны звон,
У зорнасці вачэй, у сонцы дзён.
