Мне сніўся зубр паміж высокіх хвой,
Бывала, вейкі цяжкія заплюшчу —
I ён з вачмі, налітымі крывёй,
Прыходзіў да мяне з далёкай пушчы.
А у жыцці — складаней і грубей,
Дзіцячы сон знікае, як памылка…
Касіршы соннай кідаю рубель,
Без дрыжыкаў іду у стан асілка.
У пыльным закуце, схіліўшы галаву,
Стаіць вялізарны, чырвона-чорны,
Зубамі жоўтымі грызе-жуе траву,
Ляны і па-кароўему пакорны.
Што сталася з табой, магутны бык,
Дзе сілу, спрыт і ваяўнічасць страціў?
Чаму не ўсхопішся, як віхар, на дыбы?
За выгляд твой аж сорамна мне, браце.
А ведаеш што, зубр, давай-ка уначы…
Я памагу… Не бойся, нас не чуюць…
Гайда туды, дзе спеў драздоў гучыць,
На папараці мяккай заначуеш.
Ты ж нудзішся па соснах маладых,
I пушчам без цябе таксама сумна.
Прыпомні, друг, юнацкія гады,
Зуброўну — белавежскую красуню.
Маўчыш? Спалохаўся? Шкада пакінуць сад?
Ну, што ж, маўчы і стой у хлеве душным.
Плятуся раззлаваны я назад,
А зубр услед глядзіць мне раўнадушна.
1940
