Звярніце ўвагу! Поўны змест.
На беразе маленькага ляснога возера-балотца разгарлаліся, разышліся і наладзілі канцэрт жабы. Церушыў на іхнія галоўкі цёплы дожджык, свяціла праз яго сонца. Весела было жабкам – вось яны і спявалі.
I тут прыплыла пратокай з такога самага суседняга балотца-возера вялікая балотная Чарапаха. Жыла яна адна, пачула вясёлыя спевы і вось прыплыла, вынырнула, напалову вылезла на бераг і ўся аж зморшчылася ад асалоды. Надта добра спявалі жабкі.
– Жабкі, жабкі, добры дзень.
– А ты што за цуда-юда? – спыталі жабкі.
– Я Чарапаха.
– Бачыць такое не бачылі, чуць гэткае не чулі. Значыць, не можа цябе быць.
– Ды ёсць жа я, – сумна сказала Чарапаха. – I як жа вы добра спяваеце! Паўтарыце, калі ласка. Проста салаўі.
– Можам, – сказалі ўлешчаныя жабкі.
– Ку-ма, кума
Бор-ршчык вар-рыла.
– Выдатна, – сказала Чарапаха. – Выключна. Жабкі-жабкі, прыміце мяне ў свой хор.
– А ты спяваць умееш?
– Не. Я слухаць люблю.
– Дык слухай. Здалёк. Ці прывядзі сястру, якая ўмее.
– I яна не ўмее, – сумна сказала Чарапаха. – Мы, чарапахі, не ўмеем спяваць. Голасу нам не дадзена.
– Дык нашто ты нам тады? – спыталі жабкі.
– А слухаць вас хто будзе? Хваліць.
– Нас і так усе чуюць. I ўсе хваляць.
– Ну і я ціхенька сядзела б ды хваліла, – сказала добрая і разумная Чарапаха.
– Дык ты, можа, яшчэ нешта ўмееш? – спытала Галоўная Жаба ў хоры, якая аж дзьмулася ад важнасці.
– Плаваць умею. Ныраць.
– Гэта й мы ўмеем. А скакаць умееш?
– Не, – уздыхнула Чарапаха.
– Нічога ты не ўмееш… А мы яшчэ нясём ікру. Жабурынне.
– Я замест яе яйкі нясу, – сказала Чарапаха. – Вялікія.
– Ф-фу, – сказала Галоўная, – яйкі… Ну, паспрабуй усё ж заспяваць.
I Чарапаха зарыпела:
– Свеціць месячык з гары
На глыбокія віры.
На шчытах у чарапах
Сіняе святло гарыць.
– Словы нішто сабе, – сказалі жабы, – але голас? Бр-р-р!
– Дык я б вам – словы, а вы б – спявалі.
– Словы ў нас не горшыя. Самі прыдумалі:
– Што вар-рыла, кум-ма, кум-ма?
Борш, бор-ршч, бур-ракі.
– Добрыя словы, – сказала Чарапаха, – але галасы ў вас лепшыя.
– I што гэта за «шчыты ў чарапах»? – спытала Галоўная Жаба.
– А вось тое, што на мне.
– Гэта карычневае? – усхваляваліся жабы. – Гэта брыдкае? Ну не. Мы вось такія прыгожыя. Зялёныя. Бліскучыя. Як лакіраваныя.
– Жывыя, – сказала Чарапаха, – усе прыгожыя.
– А чаму гэта брыда завецца шчытом? – спытала Маладзенькая Жабка.
– Яна цвёрдая.
– Няўжо-о? Во-ой! Быць не можа.
Самая смелая з жабак падплыла асцярожна і дакранулася да панцыра лапкай.
– Вой! Яна ж як жалезная!
– Ну і што? – сказала Чарапаха.
– Цвёрдая!.. Голасу не мае!
– Усё роўна вы мне падабаецеся. Спяваеце прыгожа. Мне адной сумна.
Але жабы ўжо разышліся.
– Жалезная жаба, – зарагатала самая насмешлівая.
– А мы мяккія жабкі. Зялёныя.
– Жалезная! Гы-гы-гы!
Чарапаха пачала крыўдаваць:
– Кожная жывёла – розная. А я – карысная.
– I мы кар-рысныя… А ў цябе голасу няма… Кар-рычневая…
– Жаба ў танку, – пажартавала насмешніца.
Пакрыўдзілася бедная Чарапаха, нырнула і паплыла ў пратоку, а пасля ў сваю азярынку. А жабы, гледзячы на яе бурбалкі, зноў завялі сваю валынку з катрынкай :
– Бур-ракоў не было –
Бр-ручкі навар-рыла…
…Ну і што? I ці добра гэта атрымалася? Тут сабе жабкі весела спяваюць дурныя словы добрымі галасамі. А там Чарапаха, што не мае голасу, але ведае добрыя словы, ляжыць сабе пад вадой, пад святлом месяца, пакрыўджаная і адна-адзінюсенькая.
I нашто, калі ты зялёны і мяккі, лаяць таго, хто карычневы і цвёрды? Ты вось ходзіш на дзвюх нагах, а кот – на чатырох. I няхай сабе.
Дрэнна вы зрабілі, жабы. Ану, марш адразу ж у Чарапахі прабачэння прасіць, перапрашаць яе!
