Увага! Поўны змест
Стары, галодны воўк выйшаў на поле. На полі хадзілі авечкі. Пастух спаў. Скраўся воўк, выбраў самага большага барана-рагаля і кажа яму:
— Баран, баран! Я цябе з’ем.
— Што ж! — кажа баран, — такая мая доля. Але каб не мучыцца мне доўга ды і табе каб не ламаць зубы аб мае старыя косці, дык стань у лагчынцы і разявіся, а я ўзбягу на горачку, разганюся і ўскочу табе у горла цалкам.
Стаў воўк у лагчынцы, разявіў рот.
А баран узбег на горку, разагнаўся і — трах воўка на галаве! Аж іскры пасыпаліся з вачэй у воўка, свету ён не ўзбачыў. Перакуліўся разоў два і — драла у лес.
Бяжыць воўк, бачыць — на балоце конь!
— Конь, конь! Я цябе з’ем.
—Што ж! — кажа конь, — такая мая, мусіці, доля. Толькі ж ты здымі з ног маіх падковы, каб не ламаць табе зубы аб іх.
Нагнуўся воўк, каб скінуць падковы, а конь як дасць яму капытом у патыліцу! Перакаціўся воўк, ды ходу!
Падбягае воўк к рэчцы. На беразе хадзілі гусі.
— Гусі, гусі! Я вас з’ем.
— Што ж! — кажуць гусі, — еш, толькі паграй ты нам, а мы паскачам прад смерцю. У нас такі ўжо закон.
Прымайстраваўся воўк на купіне, закінуў галаву і давай выць. А гусі крыллямі — лапу-лапу-лапу! Узняліся і паляцелі. А воўк злез с купіны, паглядзеў па гусей і пабег далей. Падходзіць ён пад вёску. Каля вёскі быў хвойнік, дзе мужыкі хавалі на зіму бульбу. У хвойніку рыла свіння.
— Свіння, свіння! Я цябе з’ем, — кажа воўк.
— Не, ня еш мяне, пане воўк, у мяне ёсць маленькія дзеткі.
— Няма чаго!.. я галодны, як сабака. Дзеці твае і без цябе абыдуцца.
— Дык дазволь ходць схадзіць накарміць іх.
— А ты ж прыдзеш?
— Прыду.
— Ну, глядзі ж!
Пайшла свіння, а воўк прытуліўся за хвойку, чакае.
Цераз гадзіну прыходзіць свіння.
— Ось што, пане воўк, я надта грэшна. Паспавядай ты мяне перад смерцю. Хоць лягчэй будзе ісці на той свет.
— Ну, добра.
Свіння пасадзіла воўка каля ямы, на саломцы.
— У агарод лазіла? — пытае воўк.
— Лазіла, — прызнаецца свіння, цяжка уздыхнуўшы.
— Чужое дабро крала?
— Ох, крала.
— Меншых свіней кусала?
— Чаму ж? Кусала.
— Ну, і грэшная ж ты, свіння! За такі грэх….
Не дакончыў воўк казання казаць. Як пырне яго свіння лычом. Аж у гору падскочыў воўк і — бух ў яму!
Сядзіць ён у яме і прычытае:
— Ці я той хапун, што бараноў цалкам глытаў?! Аў! у!
— Ці я той каваль, што каня каваў?! Аўу!
— Ці я той музыка, што гусям граў?! Aўу!
— Ці я той поп, што свінню спавядаў?! Аў, аў! y-y-у-y!
Прыбеглі людзі і забілі воўка каламі.
