Паставілі дзеці сіло. Вераб’я
Хацелі злавіць на пацеху,
Злавілі сініцу, крычаць: – Вой-я-я!
А радасці колькі, а смеху!
Імчацца да маткі: – Сінічка, глядзі!
– А дзе ж вы узялі? – Злавілі,
Дастань ты ёй клетку, хутчэй пасадзі.
– Нядобра вы, дзеткі, зрабілі!
– Мы будзем яе і паіць і карміць,
Спявала б нам птушка прыгожа.
– Ах, дзеткі! ў няволі яна замаўчыць,
Спяваць у няволі не можа…
Успомніце толькі, як нудна сядзець,
Як з хаты мароз не пушчае.
То ж дзень, вам здаецца, як тыдзень ідзець,
Хоць я і усяк разважаю.
А птушку вы хочаце з хаткі яе
Узяць, пасадзіць у чужую…
Не мучце, пусціце, рыбулькі мае.
На волю яе залатую.
I матчыны словы у сэрцах дзяцей
Ласкавыя струны кранулі.
I добрыя дзеці – прыклад для людзей! –
Сініцы свабоду вярнулі.
Крыніца: Гарун А. Выбраныя творы. Уклад., прадм., камент. У. Казберука. Мн.: «Беларускі кнігазбор», 2003. – 448 с.
