Люблю і я скляпенне зор,
Люблю зямлі абшар,
I роўны луг, і ўзгібы гор,
I шум лясны, і гвар1.
Люблю жыццё, а ў ім людзей
I кшталты2 іхніх душ,
Люблю вянкі плясці з надзей, —
А не паэт. — Чаму ж?
Часамі праца ўдзень кіпіць, —
Цярплю і я прыгон, —
Аж косць аб косць ў плячу рыпіць…
Пачуеш ў сэрцы звон…
Ухопіш зык, за ім другі,
За тымі больш ідуць,
Зліюцца ў шых3 даўгі-даўгі
I цэлы дзень гудуць.
Загасне дзень, іду дамоў,
Кладуся спаць, — і ў ноч
Цякуць радкі звінючых слоў,
I сон адходзіць проч.
Тагды пішу. Перад вачмі
Нясецца зданняў рой,
I хтось стаіць па-за плячмі,
Здаецца, блізкі, свой.
Абыйме шыю пара рук
I кос дзявочых шоўк,
Ўзмацніцца ў сэрцы мерны стук,
А звон ў душы не змоўк…
Зірну: пакой пусты, няма…
А час слізнуў, як вуж.
I за вакном радзее цьма…
А не паэт… — Чаму ж?
Бо мой прыгон глытае час,
Мне воля — рэдкі дар.
Такіх паэтаў шмат у нас,
Дзе сам народ — пясняр.
Сваіх тут жменьку я спісаў
Маркотных песняў-дум;
Маёй душы іх сам спяваў
Па краю родным сум.
Скажу яшчэ, чаго б хацеў:
З дзявочых вуст пачуць
Хаця б адзін мой бедны спеў,
Хаця б калі-нібудзь!
1914
1. Гвар (польск.) — розныя галасы;
2. Кшталты (польск.) — формы;
3. Шых (шык — польск.) — шэраг, парадак, строй.
