Стрымліваючы хваляванне, Пеця націснуў на званок. Дзверы расчыніліся, і ён убачыў высокага хударлявага мужчыну.
– Вы да мяне?
Пеця збянтэжыўся. Не чакаў гэтага «Вы».
– Вас Ігнатам Васільевічам зваць? Вы франтавік?
– Усё правільна, малады чалавек.
Пеця зусім разгубіўся.
– Я Пеця Сіняк. Сіняк-слабак у класе клічуць, – нечакана прызнаўся ён. – Гэта Ваня Мялешка прыдумаў…
Ігнат Васільевіч пасадзіў Пецю ў мяккае крэсла, сам сеў насупраць.
– Цябе, відаць, са школы прыслалі, каб дапамагаў мне, ветэрану.
– Ага, – кіўнуў галавою Пеця.
Ігнат Васільевіч усміхнуўся:
– А чаму цябе слабаком называюць?
Пеця апусціў вочы, пачырванеў да вушэй.
– Я самы слабы ў класе, бо часта хварэю… Вам, напэўна, не патрэбна мая дапамога?
– Патрэбна, Пеця, вельмі патрэбна, – сказаў Ігнат Васільевіч. – Ты хварэеш часта – бяда ў цябе. I мне кепска. Сэрца баліць. Дактары раяць бегаць. Але боязна аднаму. Давай разам бегаць.
– Зімою? – не паверыў Пеця. – Холадна ж!
– Хіба ты не хочаш мне дапамагчы?
Пеця ўздыхнуў і мусіў пагадзіцца:
– Добра. Няхай будзе па-вашаму.
Непрыкметна мінула зіма. Неяк у класе пачалі прыгадваць, хто як ветэранам дапамагае.
– Я Ігнату Васільевічу бегаць дапамагаю, – пахваліўся Пеця.
Ваня Мялешка засмяяўся:
– Слабак бегаць дапамагае!.. Ха-ха-ха…
Крыўдна стала Пецю. Скончыліся ўрокі, і ён, падышоўшы да Вані, гучна, каб усе чулі, сказаў:
– Давай навыперадкі паспрабуем. Пабачым, хто з нас слабак…
На школьны стадыён пайшлі ўсім класам.
– Колькі кругоў пабяжым? – запытаўся Пеця.
– І аднаго хопіць, – адмахнуўся Ваня.
Пабеглі. Вырваўся Ваня ўперад. Пеця за ім трымаецца, не адстае. Ваня хутчэй, і ён хутчэй. Перад апошняй павароткай рвануўся, ураз Ваню абагнаў. Ваня сышоў з бегавой дарожкі і напрасткі, праз школьны стадыён, дахаты падаўся.
А сябры абступілі Пецю, здзіўляюцца:
– Дзе ж ты гэтак бегаць навучыўся?
– Я ж вам казаў, што Ігнату Васільевічу бегаць дапамагаю. Хворы ён. Дактары параілі, каб бегаў. I я заўсёды побач з ім…
