Плёну ў працы дням тваім будным,
ніва, –
прашчур мой мераў ступою.
Будзь заўжды паўнаводнаю,
студня, –
хай цётка вядзёрка напоіць.
Будзь з гняздом,
мітуслівая ластаўка, –
сёстраў спрасоння вітаеш.
Толькі гром навальнічны
хай будзіць вас,
далі!
Мне падарылі світанне.
Чыстым будзь,
гаманкі ручай, –
да матулінай песні
троп цераз бор скарачай.
Мерным,
рып старажытных калёс, –
да юнацтва мяне давёз.
Гэты цёплы закутак
неабдымным сусветам падаўся.
На суку дуплаватым
з птушанятамі
род мой гайдаўся.
Лістам слаліся долу
дні.
Галовы курыла імжа.
Гадаваць сваю долю,
дзе канчаецца продкаў мяжа.
Крыніца: Бічэль-Загнетава Д. Браткі: Вершы і паэмы. – Мн.: Маст. літ., 1979. – 240 с.
