Сава лятала паначы,
З сабою птушкам смерць насіла,
Хаўтурны спеў ім пеючы, –
Сама там драла іх, сама ж і галасіла,
Ды так не ўбачыла, як нахапіўся дзень,
I Сонца яркага прамень
Да рэшты асляпіў ёй вочы.
Сава ўцячы тут хоча,
Ды толькі вось ляцець не можа,
А поблізу няма дупла нідзе.
Заплакала Сава ў бядзе –
Ну, хто ж Саве паможа?
На шчасце ёй тут лёс паслаў
Знаёмага Асла.
I кажа ён: – Не плач, сястрыца,
Ды надта не бядуй,–
З бяды мы вырабімся самі,
I Сонцу нам не прыйдзецца скарыцца:
Я вушы доўгія на Сонца навяду
I засланю яго вушамі.
Як цемра ўсю пакрые галу,
Як згіне прыкрае святло,
Дык ты й ляці сабе ў дупло
Тады памалу.
I наш Асёл за працу ўзяўся шчыра:
Як можна вушы свае шырай
Ён растапырыў, распрастаў
I проці Сонца стаў.
Калі ж налева глянуў коса –
Святла там яркая палоса.
Ён – гоп у левы бок.
Пасля глядзіць – святло і справа;
Тады назад ён – скок.
Нарэшце бачыць – дрэнна справа:
Скакаў, скакаў і ўжо насілу ходзіць,
А Сонцу ўсё ніяк не шкодзіць, –
Ні каплі не памог Саве,
А вочы пасляпіў сабе.
I вось Аслу нарэшце ясна стала:
Каб Сонца засланіць – вушэй асліных мала.
Вось гэту праўду едкіх слоў
Нясу, абураны, я на фашысцкіх соў
I іх заступнікаў-аслоў.
1927
