Замесяць гліну, нібы цеста.
Глядзіш, і гліны не пазнаць.
I чуеш, што ў руках ёй цесна,
На волю просіцца яна.
Нібыта дыхае між пальцаў
Жывы і цёплы камячок.
Рука бывалага пушчанца
Не пашкадуе плескачоў,
Пакуль не зробіць паслухмяным,
Зусім падатлівым яго.
Але у печ яшчэ зарана,
Яшчэ зарана у агонь.
Яго кладуць на круг ганчарны:
Няхай пакружыцца усмак.
I вось у танцы незвычайным
Адчайна кружыцца камяк.
Спачатку выцягне ён шыю,
Пасля раздасца у баках.
I рысы свежыя, жывыя
На гліне выведзе рука.
Пасля ганчар яго пагладзіць.
I, закасаўшы рукавы,
Ён ручку, як руку, прыладзіць.
Збанок, і праўда, як жывы.
Пара яго і ў печ адправіць.
Ён урачыста едзе ў печ.
Яго суседзі злева, справа
За ім стараюцца паспець.
Ён возьме ў полымя трываласць.
I будзе печы ўдзячны ён,
Што гартавала, глянцавала
I ў сценкі пасяліла звон.
А з печы выплыве, – аж ззяе.
Хвала і гліне, і майстрам!
Жыве збанок, збанок спявае
На далані у ганчара.
