Гэта не камень,
а чаравік.
А хто забыў яго?
Сам ледавік.
Гэта ж ён пеша
тупаў здалёк,
Сляды-каменні
здалёк
валок.
I раптам ён чуе
спеў салаўя.
Пусціўся у скокі:
– Ух, я!..
Ён так чаравікам сваім
грымеў,
Аж прарок Ілья
ў калясніцы нямеў.
Там, дзе скакаў ён,
прыблуднік той,
Засталіся крушні
ляжаць гарой.
Стаміўся нарэшце:
– Ох ды ох!..
I ўслед ляцела:
– Каб ты каменем лёг!
Ён пачуў тыя словы.
I не лёг, а прысеў
На пушчанскай
вузенькай паласе.
Расшчапіў на шыі
каменны аплік,
Зняў каменнай рукою
валун-чаравік.
I забыў пра яго,
не вяртаўся назад –
Было цяжару
і так зашмат.
Ішоў заваёўнік
дарогаю той,
Спыніў чаравік яго:
– Ты хто?
Спыніўся прыблуда,
потым прысеў
На пушчанскай
вузенькай паласе.
…Знік ледавік,
заваёўнік знік.
Засталіся сляды
і яшчэ – чаравік.
