Белай сцюжай дыхаюць Саяны,
Запакован Енісей у лёд.
На радзіме сонечнай Сар’яна
Пазбіралі пчолы першы мёд.
А у нас на дрэвах – срэбная луска:
Білі з хмары першыя фантаны.
Глоткі вуліц дождж прапаласкаў,
І яны рыкаюць апантана.
«Эх, узяўся б заўтра хоць бы лешчык», –
Трызняць рыбакі ў суботні дзень.
І на стадыён наш брат балельшчык
Вока прымяраць ужо ідзе.
Паставыя са свісткамі змоўклі,
Салаўі лятуць з далечыні…
Адкажыце, колькі новых вокнаў
Дзень вясновы ў Мінску адчыніў?
Девяцьсот яму, а ён цудоўны,
Навасёлаў будзе зноў вітаць.
На жыллёва-мікра-рай-будоўлі
Гмахі ёсць – паэтаў не відаць.
Пішуць пра маленства ды ажыну,
Хоць сто год у горадзе жывуць.
Што ім электронныя машыны –
Лапатным гадам паклоны б’юць.
Я і сам хвалююся не лішне:
Што, як верш запозна прагучыць?
Нібы той акцёр, што зноўку выйшаў
Кланяцца, калі ўжо зал маўчыць.
