Адспявалі трубы залатыя,
Лета захлынулася ў расе.
Кветкі ў лесе ёсць,
Але не тыя:
Да Чырвонай кнігі збеглі ўсе.
Дзе ты, кураслеп лясны?
Дзе ворлік?
Дзе мядзведжая цыбуля — чарамша?
Ходзіш, ходзіш —
I пяршыць у горле…
Плач, асірацелая душа.
А калісь было ўсяго надзіва!
Як збяднеў у нас зялёны свет.
Дзе знайсці сармацкае кадзіла,
Сон-траву, і меч-траву, і познацвет.
Вінаваты ў гэтым не сарматы,
Вінаваты ўсе мы — ты і я:
Каб адчуць сцюдзёны водар мяты,
За сто вёрст ляціць мая сям’я.
Душна ад жалезнага прагрэсу:
Дружна падразаем жылы лесу,
Траў і кветак топчам карані,
Ад зялёнай адракаемся радні.
Што ты плачаш па траве і кветках?
Адрадзілі ж мы зуброў, баброў…
Ну, а чорны бусел? Вельмі рэдкі,
А заўсёды быў з людскіх сяброў.
Многа ліха — ды усюды ціха.
А зямля дакуль будзе цярпець?
А нашчадкам нашым
Чым жа дыхаць? —
Мы ўжо задыхаемся цяпер.
Трэба нам і захады і меры,
Каб між светлых беларускіх рос
Зноў расцвіў чаравічок венерын
I званочак сіні ў лесе рос.
