Была вясна. Былі заручаны.
I каля весніцаў спатканні.
I ўсё было вязьмом закручана:
Пагляд, усмешка і прызнанні.
Язмін і дзеўчына. Нявінныя…
Салодка вохныя і ў белым.
Навошта гэтыя ўспаміны я
Спяваю часам агрубелым?
Навошта мучыцца пачуццямі
Высокіх чыстых парыванняў?
Маю душу закаламуцілі,
Звягае старасць на выгнанні.
Стаптаць прыгожае і добрае,
Сябе самога знеахвоціць.
Паўзе з закуцця, ўецца кобраю
Нянавісць, чорнае страхоцце.
I разяўляе пашчу шырака
I сык чуцён з багновай тхлані:
– Нам не патрэбна Ваша лірыка
Пра вёсны, кветкі і каханне…
Дармо! Спяваю і не слухаю
Пустых гамзатых лемантацый.
Хачу, падбіты завірухаю,
Часінку радасна смяяцца.
Пайду ў мой кветнік, абмінаючы
Балота, зараслі калючак.
Люблю я сонца, шыр і далечы,
Люблю я слова так балюча.
Яго шліфую, перасоўваю
3 радка ў радок дзеля парадку.
Ізноў гарыць півонь пунсовая,
Цвітуць настуркі, мак і браткі.
Із гэтых кветак водыр выстаяў,
Гаючы подых Беларусі.
Яна жыве, мая квяцістая,
У жалю матчыным, у скрусе.
Жаданы час надыйдзе. Здзейсніцца.
Хай не са мной, а з маім сынам.
Стаяцьме зноў ля родных весніцаў
Былая белая нявіннасць.
1955
