Дзень нахмурыўся, плача і жаліцца.
Родзіць смутак. Сляза на вакне.
Чую – маці пяшчотнымі пальцамі
Ціха, прывідна лашчыць мяне.
Сэрцу мірсціцца даўнае, роднае!
Толькі боль узрастае ўдвая:
За паўсветам, за далеччу воднаю
Ты гаруеш, матуля мая.
Душыць крыўда… Ніякімі лекамі
Не загоіцца смутак душы.
Заспявай нашы песні, як некалі,
I за сына малітву скажы.
Акіянскія горка-салоныя,
Перамерыўшы мілі, вятры
Прынясуць твае словы ў зялёныя
На ўзбярэжжы сады-гушчары.
I як толькі ізноў распагодзіцца,
Я паеду за горад, і там –
У кляновых прысадах ваколіцы –
Тваё гора ссяку папалам.
На гадзіну пазбаўлюся негадзі
Адзіноцтва, тугі і турбот…
Паплывуць мае думкі, як лебедзі,
Да цябе, дарагая, на ўсход.
1953
