Бываюць, крый Божа, благія настроі…
Нацягнуцца струны на смутак і боль:
Заплача прырода, заплачуць героі,
У аўтара згубіцца строгі кантроль.
Героі праходзяць тады непрыкметна,
Няма ў іх аблічча, прыгожай хады.
У творы лірычны радок непрыветна
Душу закране адгалоскам нуды.
Людзкая душа не заўсёды спявае,
Пустым застаецца паперы лісток.
А дзе-ж ты, нататка мая чарнавая?
Я чую апошні сігнальны свісток.
З газетнае хронікі злыя навіны:
Піраты ў паветры… Паўстанні… Разбой…
Ці можна смяяцца ў такія хвіліны?
Ці горкі настрой адпадзе сам сабой?
Я ў смутку нямею на гэткім пытанні:
– Чаму часта плодзіцца зло на зямлі,
А людзі маўчаць у душэўным хістанні, –
Насупраць нічога зрабіць не змаглі.
