Уладзімір Караткевіч — Лятучы Галандзец

  У апавяданні «Лятучы Галандзец» Уладзімір Караткевіч з цеплынёй і сімпатыяй паказаў сустрэчу двух, здавалася б, зусім розных людзей – даверлівага, непасрэднага і крыху наіўнага паэта Лявона Касачэўскага і разумнай, з цвёрдым характарам і выразнай жыццёвай пазіцыяй артысткі Марыі Якубовіч.
  У апавяданні пераканаўча раскрыты людскія характары, напрыклад, у спрэчцы прадстаўнікоў творчай інтэлігенцыі. Згадваючы Лявона Касачэўскага і ягоныя адносіны да жыцця, рэжысёр Грабоўскі сцвярджае, што «чалавек-рамантык… у наш век тое самае, што жывы мамант». З ім не згаджаецца крытык Моршч: «Мы, напэўна, самі вінаваты ў тым, што рамантызм вымірае: не прызвычаіліся бачыць прыгажосць нават у бочцы з зялёнай вадою ля плота, нават у зламанай вярбе… А такія, як ён, заўсёды трошкі дзеці. Ён чакае, ён верыць – і жыццё пойдзе яму насустрач… А мы, суровыя практыкі, застанёмся ў дурнях і з практычнага боку».
  У гэтым апавяданні выявіліся некаторыя эстэтычныя прынцыпы творчасці Караткевіча, у прыватнасці ягоныя адносіны да рамантычнага ў жыцці і мастацтве. Каб не зачарсцвець душой, сцвярджаў пісьменнік, трэба верыць у легенды, не страчваць светлага і чыстага, загадкавага і таямнічага ўспрымання рэчаіснасці. Лявон Касачэўскі, які не лічыў сябе рамантыкам, а «хіба што шукаў незвычайнага, без якога нельга, цяжка, нудна жыць», дачакаўся свайго шчасця. I прынёс яго іншаму, блізкаму і дарагому чалавеку.