Гісторыкі сцвярджаюць:
Спазніўся мой народ
Здзяржавіць на скрыжалях
Свой шлях і радавод.
А я гляджу іначай:
А што, хіба крывіч
Нам крэўнасць не пазначыў
У храмах на крыві?
Ці не крышыў радзіміч
Прышэльцаў на жарству,
Не шанаваў Радзіму,
Не мацаваў Літву?
Ці дрыгавіч-балотнік
Лёс у дрыгве праспаў?..
Не! – край мой не гаротнік –
Мой край з вякоў паўстаў.
Народ мой старажытны –
І волат, і ратай, –
І з ворагам быў квіты,
І давяраў братам.
Ні ў кога, апроч нівы,
Ён хлеба не прасіў…
Ды юную наіўнасць
Заўжды ў душы насіў.
Па славу на скрыжалях
Не шастаў да багоў, –
Таму й параскрадалі
Гісторыю ў яго.
Цяпер – цяпер з братамі
Мужуе пакрысе –
Гісторыю вяртае,
Ды аддаюць не ўсе…
Ну што ж, мы не з драпежных,
Але зважай, сусед,
Што нас да ўласных сцежак
Вяртае запавет.
Яшчэ не вечарэе –
Узвесняцца грамы! –
Бо памяць не старэе,
А разам з ёй і мы.
І не ў чарзе па труны
Мы ў вечнасці стаім:
Народ мой самы юны,
І – будучыня з ім!..
