Свабодны конь гуляў на волі,
I хвост, і грыву распусціў,
Іржаннем ён сваім будзіў
I лес стары і чыста поле.
У бок прахожы стараніўся,
Яму дарогу уступаў.
Ад страху Рудзька прытуліўся
I толькі ціхенька брахаў.
Каня злавілі, прывязалі,
На вобруць, беднага, ўзялі.
Аборкай ногі абвілі
I борзды бег яго стрымалі.
З-за вугла вылазіць Рудзька.
– Гаў-гаў-гаў – давай брахаць.
За хвост каня кусае цюцька –
Ні адцягнуць, ні адагнаць!
Малыя дзеці тут гулялі,
Дзівілісь многа і казалі
(Па дурнаце не разабралі –
Дзіця малое, як ягня):
– А Рудзька дужшы за каня!
