«Бой» усчаўся на двары.
Але страху – ані знаку.
Нашы хлопцы-ваяры
Смела рушылі ў атаку.
Крэпасць пала і ляжыць,
Як сумёт, –
Без сцен, без вежак.
I «праціўнік» прэч бяжыць
Ад агню крамяных снежак…
Праміне маленства час.
Пройдуць леты,
Пройдуць зімы, –
Назаве Радзіма нас
Абаронцамі сваімі.
