З Белавежскай пушчы-хаты
Выпраўляў дуб расахаты
Маладых сыноў –
Слаўных жалудоў.
Выпраўляў іх у дарогу
Ураджаю на падмогу,
I ў шчаслівы час
Ім даваў наказ –
Як расці, укараняцца,
З сухавеямі змагацца,
Як ім не даваць
Нівы спапяляць.
Год за годам прамінае.
Звестак дуб стары чакае
З дальніх ніў, палёў
Ад сваіх сыноў.
Думаў нат: хаця б якое
Насланнё ліхое, злое
Не згубіла іх,
Родных, дарагіх.
Аж глядзіць, аднойчы рана
Гоніць вецер ад лімана,
Ад Дняпра здалёк
Малады лісток.
Праз асеннія туманы
Ліст другі, аж з Казахстана
Да яго ляціць,
Золатам звініць.
Дуб пазнаў іх, сустракае,
Шумам радасным вітае
Слаўных пасланцоў
Ад сваіх сыноў.
Ад сыноў-дубоў магутных,
Шум якіх старому чутны
Рана на зары
Ў векавым бары.
