Не сярдуйце, не крыўдуйце,
Бо жыццё нялёгкае.
Быў часамі я прыдуркам,
Ды ніколі лёкаем.
Ананімшчыкаў зласлівых,
Невукаў-халтуршчыкаў,
Бюракратаў ганарлівых
Многа мной патрушчана.
3 імі я не меў гешэфту,
Хабар не прывозіў я…
Быў мне лес адзіным шэфам,
Кансультантам — возера.
Толькі вершы…
Душна, душна…
Карані падрэзаны.
Стаў народ мой раўнадушны
Да роднай паэзіі.
Не сярдуйце, не крыўдуйце,
Гаснуць сонца колеры.
I на беларускай дудцы
Не іграць ніколі мне.
Пакуль паціху іншыя
Стваралі хутары,
Рабіў, рабіў увішна ён —
I вось… ужо стары.
Вучыў дзяцей ён добраму:
Не клянчыць, не прасіць.
I ў справе самай дробнай
Ніколі не хлусіць.
Быў вечным ён маўчальнікам,
Чакаў, цярпеў, трываў.
Шафёр яго начальніка
Кватэру атрымаў.
Яго ж кватэрка цесная,
Ды рад ён зноў і зноў,
Што выгадаваў чэснымі
Дачку і двух сыноў…
У гневе, злосці, ярасці
Гул грозных галасоў.
Пах беднасці і старасці —
Мільёны адрасоў.
Дзівак сцвярджае:
«Верце,
На свеце слаўна жыць!»
Але чаму так сэрца
Сумуе і баліць?
