Памяці Кастуся Каліноўскага
Кастуся вялі на смерць, на згубу,
У вачах свяціліся і боль і мука.
Камандзір канвою адазваўся груба,
Барабан замёр і больш не стукаў.
Толькі з веек Кастуся слязіна
На зямлю пад ногі не упала.
Знаў сваю зямлю і быў ён сынам.
Знаў, што слёз на ёй, крыві нямала.
Глянуў ён на ўсход, дзе светлым пукам,
I сказаў: – Не нам, дык нашым ўнукам
Промень сонца выбіўся з туману,
Давядзецца на свабоду глянуць.
Хай Літва і Беларусь яму прысняцца,
Дзве сястры, дзве родныя краіны,
Што, як волаты, змаглі узняцца
I ісці дарогаю адзінай.
1958
Крыніца: Шушкевіч С. Выбранае: Вершы / Прадм. Л. Марціновіча. – Мінск: Мастацкая літаратура, 1988. – 414 с.
