Белаю чаромхавай завеяй
Зноў пялёсткі бераг замялі,
Зноў у полі жыта палавее,
І Купала ходзіць па зямлі.
Ходзіць па снягах і па расе,
Заначуе ў полі або ў хаце –
Ён такую спадчыну нясе,
Што не можна ні забыць, ні страціць.
Зноў Купала ходзіць па зямлі –
Па Маскве, Казані і Палессі,
То ляціць у зорным караблі,
То шукае папараць на ўзлессі.
А над полем звоняць жаўрукі,
Б’юцца ў бераг сонечныя хвалі,
І плывуць у белы свет вянкі,
Што сплялі дзяўчаты на купалле.
Спадчына – адзіны запавет,
Спадчына – усіх асноў аснова,
І нясе цераз вякі паэт
Матчына няскоранае слова.
Арляняты крылы апяклі,
Да сузор’яў іх лятаюць дзеці.
І Купала ходзіць па зямлі,
Каб яшчэ святлей было па свеце.
1979
Крыніца: Грахоўскі, С. Выбраныя творы. У 2 т. Т. 2. Вершы, паэмы, казкі, пераклады. – Мінск: Мастацкая літаратура, 1983. – 414с.
