Калі зойдзецца сэрца ад болю
I прыстану зусім на хаду,
Пры дарозе ці ў ветраным полі
У даспелыя травы ўпаду –
На палын, на халодны трыпутнік,
На пасохлы чабор і званец
Павалюся цішком, як пакутнік,
I падумаю: «Вось і канец».
Ды пачую: стракочуць стракозы,
Па былінцы паўзуць мурашы –
Нечаканыя высахнуць слёзы,
Акрыяе надзея ў душы.
На рамонках туманныя росы
I гараць, і цвітуць, і дрыжаць,
Маладзік устае з-за бярозы,
Каб у полі пшаніцу дажаць.
Перапёлкі заходзяцца ў жыце,
Атрасаючы долу тугу.
Я прашу іх: «Хоць вы не кажыце,
Што прыстаў, што дайсці не магу».
Узыходзіць над жытам Венера,
Моўкне плач адзінокай савы…
Я прыпаў да зямлі і паверыў,
Што ўваскрэсну, што зноўку жывы.
