На ўсходзе румяніцца неба…
Янук выганяе карову,
Спяшаецца вельмі хлапчук.
Дагнаўшы старога Міколу
З вялікай трубой серабрыстай,
У лес паімчаўся хлапчук…
А вось і калгасная пушча,
А колькі тут рознай прынады,
А колькі чырвоных суніц!..
Зайшоў ён у самую гушчу:
Ён кожнаму кусціку рады,
Бо лес так прыемна шуміць,
I Янку заўсёды ён вабіць
Разложыстым дахам зялёным
I гоманам птушак лясных.
Тут стромкія ясені, грабы,
Бярозы, рабіны і клёны,
Тут водар смалістай сасны.
Дол выслан сунічнікам, лісцем,
Цвіце каляровасцю кветак,
Што зораць вясёлкай-расой.
I хлопчыку ўсё люба ў лесе,
Ўсё Янку страчае прыветна,
Ўсё цешыць красою сваёй.
1940
