Цісне грудзі мне скруха-навала,
Цісне, душыць і ўдзень і ўначы.
Дзе-ж ты, доля мая, запрапала?
Мо’ прыстала ў палёх, ідучы?
З ціхім плачам гамоняць у гаю
Кроны сумныя белых бяроз.
Хоць я песню калі й заспяваю,
Зрок туманіцца вільгаццю слёз.
Хай сумуюць бярозы у гаю!
Па шляхох Беларусі пайду:
Або долю сваю напаткаю,
Або крыж пад бярозай знайду.
Я іду, а над роднай краінай
Цёмнай хмарай ляцяць крумкачы,
Не даюць мне прасветлай хвіліны
I спакою ні ўдзень, ні ўначы.
Я іду, а прысады шапочуць
Мне ціхутка і ўдзень і ўначы,
Нібы голлем сказаць яны хочуць:
«Долю знойдзеш, з людзьмі ідучы!»
2 кастрычніка 1941
