Здаецца, ўрэшце я знайшоў спакой,
хоць на кароткі час пакінуў горад.
Забраўся ў цішу. Неба нада мной –
прытулак сонцу ўдзень, а ўночы – зорам;
салоны вецер ветліцца з травой,
гамоніць воддаль водгульнае мора.
Скажы, хіба ў чароўнасці такой
хто-небудзь можа бачыць сум і гора?
А паспрабуй – і волю думкам дай:
міжволі ўспомніш звон бароў гуллівых,
найзалацейшы скарб на спелых нівах…
Гляджу задумліва на шызы небакрай, –
які б я быў удзячны і шчаслівы,
каб гэта быў мой сэрцу блізкі край!
25.07.1943, Дзынтары, Рыжская затока
