Белазорае бабіна лета
у гародчыку расцвіло.
Пчолы, ўпіўшыся ў зрэнкі кветак,
зноў адчулі зямлі цяпло.
Ля шпакоўніцы на арабіне,
звонка славячы родны дом,
шпак,
сярэбраны ад павуціння,
як вясной,
трапеча крылом.
Ён не ведае, апантаны,
што нясуць маразы ўначы
з Ледавітага акіяна да
расонскіх азёр ключы.
Як жа сівер замкне азёры,
распране густалісты лес?
Паглядзі:
запаліць свае зоры
зноў наважыўся белы бэз.
Золкай ноччу духмянае вецце
стукне ў шыбу – харошы госць!
Так жыве ў пасівелым леце
вёсен вогненных маладосць.
1954
Крыніца: Вялюгін А. З белага камення – сіняе пламенне: Кніга паэзіі. – Мн.: Маст. літ., 1993. – 254 с.
