Я заўсёды баюся
напышлівых выцвілых слоў,
што звіняць,
як жабрацкая медзь
у асенняй журбе.
Столькі год на падбор
словы плавіць
гарачая кроў,
каб я мог
у любові, нарэшце,
прызнацца табе,
Беларусь –
мая маці і мова,
паветра і хлеб!
Гэта ўзважана сэрцам,
на нервах расстайных дарог,
дзе не раз пад агнём
задыхаўся ад дыму і слеп,
даставаўся здалёку,
слязою апёкшы парог.
Я не помню,
якою парою
навек палюбіў:
калі верасам сінім
гарэлі трывожна лясы,
калі першы кляновік
з лядзінкамі вострымі піў,
калі скублі заснежаны стог
у зарэччы ласі,
ці тады,
як бахматы
пад чорнаю хмараю воз
асцярожна, дрыготка
ішоў па старому мастку,
і чаплялася сена
на вецце самлелых бяроз,
і маланак святло
апаліла душу хлапчуку?..
Першы след.
Ён дагэтуль
за сенненскай вёскай відзён,
дзе прывабіў падпаска
ў рамонкавых росах папар.
Я ад першай радоўкі
чытаю да сённяшніх дзён
родных ніў і світанняў
хвалюючы мудры буквар.
Ды не ўявіш сягоння цябе
без гранітных абноў,
і пявучых турбін,
і вядомых у свеце машын,
без лясных генералаў
і трох Беларускіх франтоў,
што ішлі на Берлін
і пакінулі ў тыле Берлін.
Шчасце –
маці такую любіць,
гонар –
гэткую мець.
Падарожнік ці госць,
па нязнанай хаджу старане,
а скажу: «Беларусь…» –
пачынае ўся зала грымець:
акрылёнага славай тваёй,
сустракаюць мяне.
Маеш верных сясцёр.
Ты шануеш іх дружбу, любоў,
абняла іх рукамі
галін зарунелых і рэк..
Залатымі вузламі
карэнне аршанскіх дубоў
так глыбока
з карэннем смаленскіх
сплялося навек.
Маладая ў грымотах вясны,
ў сівізне завірух –
не стаміла работа цябе,
не зламала вайна.
Вечна будзеш такой.
I тады,
як самкнецца мой круг:
з салаўінае пушчы калыска,
з дрымотнага бору труна…
Толькі зноў я ўзнімуся,
стамлёны паходам трубач,
каб уславіць твой сцяг
і тваю маладую хаду.
Можа, словы не тыя?..
Прабач мне, Радзіма, прабач –
для цябе, дарагая,
сапраўдныя словы знайду.
1958
Крыніца: Вялюгін А. З белага камення – сіняе пламенне: Кніга паэзіі. – Мн.: Маст. літ., 1993. – 254 с.
