Анатоль Вярцінскі — Гудзела, гуло ў маіх вушах…

Гудзела, гуло ў маіх вушах.
Гудзела, гуло ва ўсім маім целе.
А з целам была заадно i душа —
суладна яны звінелі, гудзелі.
Як мора ў бераг,
так біўся той гул
ў мае барабанныя перапонкі.
І мроіўся белы, рамонкавы луг:
ад краю да краю бялелі рамонкі.
Гудзела, гуло ў маіх вушах.
Гуло і звінела ва ўсёй істоце.
Гуло на высокай пранізлівай ноце.
І я зразумеў —
      о, шчасце! О, жах! —
што значыць той гул,
      што значыць той луг.
Я быў улюбёны.
      Я быў, як усе мы.
І я, як звяно,
      уключаўся ў ланцуг
любові, яе ўсепланетнай сістэмы…