У засені сосен,
дзе мох ды іглічка,
расла-даспявала
красунька-чарнічка.
Калі на світанку
не бачыла хмарак,
расой абмывала
свой кругленькі тварык.
А потым
на сонейку
плечыкі грэла.
Нібы негранятка,
яна загарэла.
Быў сябра ў чарнічкі –
зялёны лісточак,
схаваў ён яе
ад вавёрчыных вочак.
Складала вавёрка
грыбы на палічкі,
але не прынесла
чарняўкі-чарнічкі.
I вожык праходзіў
сцяжынкаю блізкай.
Павёў у паветры
кірпатаю пыскай.
Але і яму,
не мяняючы звычкі,
лісток не дазволіў
пакрыўдзіць чарнічкі.
Шукала спажывы
мядзведзіца ўранку.
I вось на чарнічную
выйшла палянку.
Расселася, тлустая,
як сярод хаты.
I сонца схавала
спіною кашлатай.
Грабе сабе злева,
грабе сабе справа.
I злева і справа –
мядзведжая страва.
Няўжо для чарнічкі –
апошні дзянёчак?
Ды не пахіснуўся
зялёны лісточак!
На ўвесь свой расточак
устаў абаронца…
I вось ужо зноў
паказалася сонца.
Ах, што за лісточак!
Такі невялічкі –
мядзведзіцы нават
не выдаў чарнічкі!
