Па маленькім,
зялёным, як сад,
гарадку
крочыць тата,
узяўшы
мяне за руку.
Я амаль паспяваю
за ім –
крок у крок.
Тата кажа:
– Глядзі,
прыглядайся,
сынок.
Для мяне,
як для птушкі,
быў ён
родным гняздечкам –
гарадок,
што даўней
называўся мястэчкам.
Я адсюль
паляцеў
у нязведаны свет…
Мне б
за татам прайсці
шлях яго –
след у след!..
