Вясковы дом. Тут зруб звычайны
і сіла бацькавай рукі.
Бярвенняў, высечаных дбайна,
цяжар
прылёг на вушакі.
Глядзіць на свет,
прапах жывіцай,
на летнім сонейку прасох,
між дрэва ветру не прабіцца –
ляжыць там туга шэры мох.
Чысцеюць сені і святліца
да ўсіх прыветліва, з цяплом.
Тут кожны можа прыпыніцца,
хто завітае не са злом.
Хлеб пад абрусам хатні, свежы,
мядок ліпнёвы загусцеў.
Ахвотна нож акраец рэжа
і мажа мёдам для гасцей.
Сляды маіх дзядоў на лаве,
дыван з матуліных красён.
За абразамі пахнуць травы,
цвітуць юргіні пад вакном.
Сагрэта вішнямі сяліба,
сцяжынак ад суседзяў бег,
засеяная хлебам скіба
айчынных ніваў з веку ў век.
