Ля гэтых сосен нельга не спяваць.
Нібы ахопленыя полымем пажару,
Яны, чырванастволыя, шумяць,
Калышучы вяршаліны, як хмары.
Гуллівыя, густыя, ад якіх
Не знае цішыні – спакою Нарач.
Ля гэтых сосен цяглых, векавых
Не ўспомніць нельга грозных дзён мінулых
I партызанскіх вогнішчаў і тых,
Чые курганы слава ахінула.
Яшчэ і сёння з кожнага ствала
Смала слязіцца, дзе ўпілася куля.
Ля гэтых сосен маладосць прайшла,
I я ў дні вераснёвыя свабоду
Сустрэў тут, ля рыбацкага сяла.
Таму мне дорагі яны заўсёды,
I ў сэрцы. Знаю, іх вясенні шум
Ніякая не згасіць непагода.
Ля гэтых сосен я табе пішу,
Яны шумяць пад сонечным блакітам.
Калі не мне, дык ім, цябе прашу,
Як некалі, хоць песняй адкажы ты!..
1952
