Заснула казка на акне маім астрожным.
Бялеюць грэбні неабсяжных гор,
Над імі – лесу цёмнага узор
На небасхіле змрочным і трывожным.
Звяры там з лесуном пужаюць падарожных,
Там вадзянік жыве ў глыбі азёр,
Чараўніком прыкуты да скалы арол,
Галосіць вецер там між пуцявін дарожных…
Астрог спіць глуха. Быццам у паўсне
Агні прадмесця дальняга датлелі,
А казка серабрыцца на акне
Маёй сцюдзёнай, адзінокай цэлі,
I голас снежнае мяцелі
Мінулае прыпамінае мне.
1933
