Са стагоддзяў выходзіць у залы
З гледачамі вітацца вачамі,
Чуць здзіўлёныя хоры-ухвалы,
Прахалоднымі стынуць начамі,
Вандраваць пад аховай па свету,
Ахінаць кантыненты рукамі,—
Сатвараліся ў муках партрэты
У стагоддзях зямных мастакамі.
Перад майстрам застыгну, удзячны,
Я, вандроўнік сягонняшні свету.
Не завузка і спрошчана бачны
Свет, усмешкай мадонны сагрэты.
Над ягоным самотным спакоем,
Што забыта, азябла вякуе,
Як, маэстра, смяротнай рукою
Запалілі усмешку такую?!
