Абходзіць верасень лясы
З няпамятных часоў.
Тырчаць-тапырацца вусы
З блакітных верасоў.
Таемнай сцежкаю ідзе
Пад ветру спеўны свіст.
Блішчыць у доўгай барадзе
Зжаўцелы першы ліст.
Калі ж прыстане ідучы, –
Зацемніцца прастор.
Успыхне зырка на плячы
Карзіна вабных зор.
Кіруе светам цішыня
Пад сховаю начы.
І будзе верасень да дня
Дары свае лічыць.
Рукой вятрыстай вытра пот,
Прылёгшы на спачын.
І кіне з вышы ў мох балот
Сузор’і журавін.
