Я дрэву сказаў: як самотна табе
Гадамі на месцы нязрушна стаяць,
I гнуцца пад ветрамі хлёстка ў цяжбе,
I ў далечы толькі паглядам крыляць.
I дрэва сказала мне: іншых выгод
Напоўніцу маю без ліку я дзён.
Мне бачыцца сонца адзіны ўзыход,
I захад мне сонца адзіны відзён.
Няхай і прыкута пад небам стаю,
Ды ў глебе радзіннай мае карані.
Любіў бы ты гэтак радзіму сваю,
Не збег бы адгэтуль павек, не мані!
Быў тут бы заўсёдна, не ў свеце кружыў,
Прыняўшы вандроўца здарожаны лёс.
Любіў гарачэй бы і ўзрушней тужыў,
Не зведаў, магчыма б, чарнобыльскіх слёз.
Ты ў свеце, блукаючы, рушыў і сек,
Ля прорвы нябыту паўстаў на краю.
За твой над прыродай учынены здзек
Я ў атамным пекле сягоння стаю.
То вецер атрутны лісцё калыхне,
То промень пякучы усчнецца сляпіць.
Раз першы за век захацелася мне
Хоць некалькі крокаў ад зоны ступіць.
Крыніца: Прайсці праз зону. Кн. 2. Проза, паэзія, публіцыстыка / Уклад. І. Бутовіч; Маст. В. Шкаруба. Мн.: Маст. літ., 2001. – 558 с.
