Зямлі маёй сівыя мацяркі,
Сініцай стукне ў шыбу ваша доля,
Падняўшы дзён былых мацерыкі,
Пазваўшы зноў сваё засеяць поле.
На тым сяйве –
старэчая рука,
Што сіверам прастуджаным прашыта,
Расцісне сок сырога камяка
I на слязу сваё аброніць жыта.
…Прайшлі гады.
Мінуць услед вякі.
Ды не відаць на полі гэтым пожні,
Хоць у жыцця,
як колас той апошні,
Зямлі маёй сівыя мацяркі.
У выстылых і выцвілых вачах
Блішчыць астатнім променем пагода.
I з ношаю зямной –
спачыну згода
Ляжыць-плыве на згорбленых плячах.
Яе не зрынуць звад зямных клыкі
I не паб’е нішчымніца худая.
Сваё жыццё, як поле, аглядае
Сівая бабка
светла, з-пад рукі…
